CHAPTER 4 : Secret storm
วันรุ่งขึ้น Hyde ตื่นขึ้นมาและพบ Sakura นอนอยู่ข้าง ๆ เขา กลิ่นเหล้าโชยมาอ่อน ๆ คงจะกลับมาดึกเลยขี้เกียจปูที่นอนตัวเองล่ะสิ.. Hyde ค่อย ๆ ลุกเพื่อไม่ให้เพื่อนรักตื่น เขาทำอาหารเช้าสำหรับตัวเองกับ Sakura และเก็บกวาดห้องอย่างไม่ค่อยมีกะจิตใจทำสักเท่าไหร่ เพราะเขาคิดถึงแต่เหตุการณ์เมื่อคืนและคำเชื้อเชิญนั่น 'เอาไงดีน้า จะไปไม่ไปดี' เขาหาโน่นหานี่ทำเรื่อยเปื่อย สุดท้ายเขาก็ตกลงใจจะไปตามคำชวนของ Sugizo แต่กว่าเขาจะตัดสินใจได้เวลาก็ล่วงเลยมาจนเย็นแล้ว ขณะที่เขาแต่งตัวเตรียมจะออกไป Sakura ก็งัวเงียตื่นขึ้นมา
"อืม Haido จาางงง หืม? นั่นนายแต่งตัวจะไปไหนน่ะ"
Sakura หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็น Hyde จะไม่อยู่
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ Sakura"
Hyde ยิ้มให้ Sakura อย่างสดใส
"เดี๋ยวฉันจะออกไปธุระข้างนอกหน่อยนะ อาหารฉันทำไว้ให้อยู่บนโต๊ะแล้วกินซะล่ะ"
เขาพูดไปพลางติดกระดุมเสื้อไปพลาง Sakura ลุกจากที่นอนเดินตรงมาที่เขาท่าทางขึงตึงชอบกล
"นายจะไปไหน? ธุระอะไร? ฉันอุตส่าห์กลับมาอยู่เป็นเพื่อนนะ นายจะไปไหนอีก"
เสียงเขาเข้มขึ้น แต่เหมือน Hyde จะไม่ได้สังเกต เขาอมยิ้มให้ Sakura
"คือ..ฉันจะไปบ้านคุณ Yuu น่ะ ก็..คนที่ฉันเล่าให้นายฟังบ่อย ๆ ไง เมื่อวานเขาชวนฉันไปเที่ยวที่บ้านเขาน่ะ"
เขาพูด พยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุด แต่ดูเหมือนจะทำได้ไม่ดีนัก หน้าเขาแดงนิด ๆ Sakura อึ้งกับคำตอบ อะไรกันเขาไม่อยู่แค่เกือบอาทิตย์ (แค่เหรอ -_-") ไปรู้จักมักจี่กับหมอนั่นถึงขนาดชวนกันไปบ้านเชียวเหรอ ใจเย็นไว้ Sakura
"โถ่ Haido จัง อย่าไปเลยนะไว้ไปวันอื่นก็ได้นี่ วันนี้อยู่กับฉันเถอะ เอ่อ..ฉันเพิ่งแต่งเพลงใหม่เดี๋ยวจะเล่นให้นายฟังนะ"
Sakura อ้อน Hyde เริ่มลำบากใจ แต่เขาอยากไปนี่นา
"ฉันขอโทษจริง ๆ นะ ไว้ฉันจะรีบกลับละกันนะ"
Hyde เดินเลี่ยงจะไปหยิบรองเท้า แต่ร่างสูงเดินมาขวางเขาไว้
"ฉันไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้น!"
เขาตะคอกใส่ ดูเหมือนจะระงับอารมณ์ไม่อยู่แล้ว
"Sakura นายโมโหอะไรเนี่ย งานบ้านฉันก็ทำหมดแล้ว อาหารก็เตรียมไว้ให้แล้ว ถอยไปนะ"
"ไม่! ฉันไม่อยู่แค่ไม่กี่วัน นายไปสนิทสนมกับหมอนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ห๊า!!"
Hyde ตกใจถอยหลังกรูด แต่เขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน ไม่มีเหตุผลเลย
"อะไรของนาย..ฉันจะมีเพื่อนเพิ่มอีกสักคนนายไม่พอใจอะไรกันล่ะ!"
"เออ! ไม่พอใจโว้ย!! ชิ วัน ๆ ก็คุณ Yuu คุณ Yuu ทุเรศ!!!"
Hyde ตะลึงกับคำพูดและท่าทางของ Sakura เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน Hyde เริ่มกลัว Sakura เดินตาขวางเข้ามาหาเขา เขาถอยหลังหนี ไม่รู้ว่า Sakura จะเอายังไงกับเขากันแน่ พลันขาเล็กก็สะดุดเข้ากับขอบเตียง เขาทรงตัวไม่อยู่เลยหงายหลังลงบนเตียงนุ่ม ก่อนที่จะลุกขึ้น Sakura ก็กระโดดขึ้นมาทับขาเขาและกดแขนเล็กของเขาไว้ทั้งสองข้าง Hyde เบิกตากว้าง เขาพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล Sakura จ้องหน้าเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"นายรู้มั้ย ที่ฉันไม่อยากอยู่ที่ห้องก็เพราะนาย วัน ๆ นายก็เอาแต่พร่ามถึงเรื่องไร้สาระของไอ้หมอนั่น คุณ Yuu อย่างโน้น คุณ Yuu อย่างนี้ แล้วฉันล่ะ! นายเอาฉันไปไว้ที่ไหน!"
Sakura ระเบิดความอัดอั้นอย่างเหลืออด
"มันเป็นใครมาจากไหนก็ยังไม่รู้เลย นายก็แค่หลงเสียงไวโอลินเท่านั้นเอง มองดูฉันสิ Haido จัง! ฉันน่ะอยู่เคียงข้างนายมาตลอด หันมามองฉันบ้างสิ!"
ฉับพลันร่างสูงก็กดริมฝีปากหนักหน่วงลงบนริมฝีปากนุ่มของคนร่างเล็ก ลิ้นร้อนผ่าวส่งผ่านเข้าไปด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน
"อื้ม !" Hyde พยายามเบือนหน้าหนี ร่างสูงยิ่งตวัดลิ้นและกดริมฝีปากหนักขึ้นจนเขาแทบหายใจไม่ออก หมดเรี่ยวแรงจะร่ำร้องใด ๆ Sakura ค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออก ไล้เรื่อยลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอขาวเนียนแล้วค่อย ๆ เคลื่อนกลับขึ้นไปที่ติ่งหูเล็ก ขบ..เม้ม ปลายลิ้นไล้เลียไปทั่วพร้อมกับกระซิบแผ่วเบา
"ฉันรักนายนะ Haido จัง "
เขารวบมือเล็กทั้งสองไว้เหนือหัวเจ้าของด้วยมือซ้ายแกร่งเพียงข้างเดียว อีกมือเขาก็กระชากคอเสื้อเชิ้ตแขนยาวของคนตัวเล็กออกอย่างแรงจนมันแยกออกจากกัน เผยให้เห็นสองป้านสีชมพูเรื่อ Sakura แนบแก้มลงกับอกเล็ก
"อา หัวใจนายเต้นแรงจัง นายเองก็รักฉันใช่มั้ย Haido จัง "
จมูกของเขาเคลื่อนกลับไปซุกที่ซอกคออีกครั้ง แล้วลากลิ้นร้อนผ่าวลามเลียเรื่อยลงมาวนเวียนที่แผ่นอกเรียบเนียนก่อนจะหยุดลงที่ป้านสีชมพูเรื่อ ปลายลิ้นอุ่นฉกตวัดยอดอกนุ่มอย่างชำนาญ
"อึก! ฮะ "
Hyde สะดุ้ง กัดริมฝีปากบางจนห้อเลือด น้ำตาอุ่นเริ่มไหลลงมาที่ข้างแก้มนวล เขาหลับตาข่มความรู้สึกขมขื่น
'นี่มันอะไรกัน ทำไมกลายเป็นแบบนี้..คุณ Yuu ครับ ฮือ '
แล้วความคิดก็สะดุด
'ใช่สิ! คุณ Yuu เขาคงกำลังรอเราอยู่ จะมามัวอ่อนแออยู่ได้ยังไง จะยอมให้เป็นแบบนี้เหรอ?!'
ตาสวยลืมขึ้นด้วยความหวังทั้งที่น้ำตายังกลบเต็มเบ้า เขามองลงไปเห็น Sakura พยายามแกะกระดุมกางเกงของเขาออกด้วยมือ 'สองข้าง' แสดงว่ามือเล็กของเขาเป็นอิสระแล้วสิ! อย่างรวดเร็ว
Hyde รวบรวมกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ชันตัวเองขึ้นพร้อมกับชักขาออกมาได้ข้างหนึ่ง และยันไปที่อกของ Sakura เต็มแรง ร่างสูงหงายหลังหล่นอั้กลงจากเตียงไปร้องโอดโอยอยู่ข้างล่าง Hyde ไม่คิดอะไรต่อไปอีกแล้ว เขากระโดดผลุงลงจากเตียงไปที่ประตู เปิดผลัวะและวิ่งออกไปโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลยว่าจะมีใครตามมาหรือไม่ วิ่งไปพลางมือเล็ก ๆ ก็ปาดน้ำตาไปพลาง เขาทั้งตกใจและเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่เคยคิดว่า Sakura จะทำกับเขาแบบนี้ Sakura เป็นเพื่อนสนิท เขาคิดเท่านั้นจริง ๆ ไม่เคยคิดไกลไปกว่านั้นเลย เท้าเล็ก ๆ ของ Hyde เริ่มห้อเลือดและเจ็บจากกรวดทรายเพราะเขาวิ่งมาโดยไม่ได้ใส่รองเท้า
อากาศหนาวเพราะความมืดเริ่มปกคลุมก็ชอนไชเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตกระดุมขาดของเขาอย่างร้ายกาจ
"โอ๊ย!! ซี๊ดด "
เขาก้มดูที่เท้า เศษแก้วชิ้นหนึ่งปักคาอยู่ที่ฝ่าเท้าน้อย ๆ ของเขา Hyde นั่งลงกัดฟันแน่น สูดหายใจลึก แล้วดึงมันออก
"อึก!"
เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากปากแผลช้า ๆ เขามองดูมันแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มเป็นสีดำ น้ำตาอุ่นใสค่อย ๆ ไหลลงมาซ้อนทับคราบน้ำตาที่เพิ่งแห้งเมื่อครู่อีกครั้ง ทำไมถึงเป็นอย่างนี้นะ วันนี้ควรเป็นวันที่เขามีความสุขที่สุดไม่ใช่เหรอ Hyde ลุกขึ้นเดินโขยกเขยกด้วยความเจ็บปวด แล้วต่อจากนี้จะทำยังไงล่ะ จะกลับไปที่ห้องที่มี Sakura อยู่ก็คงไม่ได้ บ้านเพื่อนคนอื่น ๆ ก็ไกล จะไปหาคุณ Yuu ทั้งสภาพอย่างนี้น่ะเหรอ? แต่เขาก็ไม่มีทางอื่นให้ไปแล้วนี่
Hyde เดินมาตามทางจนเห็นแสงสว่างจากบ้านหลังใหญ่ไกล ๆ เมื่อเดินจนใกล้จะถึง เขาก็พบคนที่เขากำลังนึกถึงยืนอยู่หน้าบ้าน ชายหนุ่มร่างสูงผมสีแดงยาวประบ่า เสื้อโค้ตหนังสีดำตัวโคร่งดูอบอุ่น มือใหญ่แข็งแรงนั่นซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ตเพื่อบรรเทาความหนาว หน้าเรียวคมเข้มเงยขึ้นมองดวงจันทร์ที่เริ่มสว่าง ไออุ่นในร่างกายถูกขับออกมาจากริมฝีปากบางกระทบกับอากาศหนาวจนเห็นเป็นควันสีขาว ตาคู่สวยที่พร่ามัวด้วยน้ำตามองทอดไปยังชายหนุ่มนิ่ง ถ้าได้อยู่ในอ้อมกอดของคน ๆ นี้จะอบอุ่นและมีความสุขขนาดไหนนะ? Sugizo รู้สึกเหมือนมีใครมอง เขาหันไปดูและพบคนที่เขากำลังรออยู่ด้วยใจจดจ่อ แต่สิ่งที่เขาเห็นนั้นแทบจะทำให้หัวใจหยุดเต้น เขาผวาเข้าไปกอดร่างเล็กที่ยืนโงนเงนจวนจะล้มด้วยความรู้สึกสับสน
'นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้'
Sugizo ไม่ถามอะไร เขากอดคนตรงหน้าไว้แนบอกแล้วให้ร่างบางแทรกกายเข้ามาในเสื้อโค้ตอุ่นของเขา พลันร่างนั้นสัมผัสตัวเขาโดยตรงผิวกายที่เย็นเฉียบทำให้เขาถึงกับสะดุ้ง Sugizo กัดฟันกรอดระงับความโกรธแล้วค่อย ๆ ช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้ม ก่อนที่จะเดินเข้าบ้านเขายังคงรู้สึกถึงน้ำตาอุ่นหยดหนึ่งจากร่างที่หลับไหลในอ้อมกอดของเขา ทางด้านอพาร์ทเมนท์
หลังจากได้ยินเสียงโครมครามจากห้องของ Hyde Ryuichi ก็รีบวิ่งมาดูและพบ Sakura นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่ปลายเตียง พอสอบถามจนได้เรื่อง Sakura ก็โดน Ryuichi อบรมเสียยกใหญ่ Sakura เองก็รู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเองที่เกิดขึ้นเพราะอารมณ์เพียงชั่ววูบ และยิ่งเสียใจเมื่อนึกถึงว่าเพื่อนรักจะรู้สึกแย่แค่ไหนกับสิ่งที่เขาทำลงไป
"เฮ้อ แล้วเขาบอกรึเปล่าว่าจะไปไหน"
Ryuichi นั่งลงข้าง ๆ ถอนหายใจเหนื่อยอ่อน
"เอ่อ เห็นว่าจะไปบ้านคุณ Yuu น่ะครับ "
เสียงตอบอย่างคนสำนึกผิด
"เหรอ งั้นคงไม่เป็นไรแล้วล่ะมั้ง ไว้สักพักฉันจะลองโทรไปถามที่บ้านเจ้า Yuu เอง"
Sakura ผงกหัวรับแต่หน้ายังจ๋อยสนิท Ryuichi เห็นก็อดยิ้มไม่ได้ เฮ้อ เด็กหนอเด็ก
"เอาเถอะน่า ไม่ต้องคิดมากหรอก วัยอย่างพวกนายมันก็ต้องมีกันบ้าง ฉันว่าความรักเป็นสิ่งที่ดีนะ ถ้าไม่ฝืนใจกัน..จริงมั้ย"
มือใหญ่อบอุ่นโยกหัวคนอายุน้อยกว่าอย่างเอ็นดู Sakura เงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนด้วยความรู้สึกขอบคุณ